donderdag 18 oktober 2007

Puno dag 46 t/m 48





Hier zijn we weer met een kort verslagje over onze ervaringen in Puno. Met de bus hebben we het mooie Bolivia verlaten om opnieuw terug te keren naar Peru. De busreis van 6 uur is al een hele ervaring op zich omdat je door hele mooie natuurgebieden rijdt. Puno is een stad in het zuiden van Peru. Puno ligt op 3860 meter boven zeeniveau aan de oevers van het Titicacameer en telt ongeveer 80.000 inwoners. Puno is voor vele toeristen (en dus ook voor ons) het uitgangspunt om een aantal excursies te maken.
Nadat we de eerste dag uitgerust en geluierd hebben zijn we de tweede dag naar de Sillustani torens gegaan. Deze torens zijn nog van voor het pre-Inca tijdperk en dienden destijds als begraafplaats voor de mensen met een bijzondere status. Status werd destijds niet afgemeten aan geld of rijkdom maar aan intelligentie en kennis. Er werd geen enkel verschil gemaakt tussen arm en rijk. In deze torens werden vaak hele families begraven. In het graf werden eten en wat persoonlijke spullen gestopt omdat zij geloofden in een nieuw leven na hun overlijden waarop zij goed voorbereid wilden zijn. De hoogste toren was ongeveer 12 meter. Deze torens (Chullpas genaamd)staan hoog in de bergen en als je daar eenmaal staat heb je een prachtig uitzicht over een meer. Het geheel deed een beetje mystiek aan. Vlakbij de torens waren ook een soort cirkels te zien. De gids vertelde dat in de cirkel zich sterke magnetische krachten bevonden. Als je in de cirkel zou staan en een kompas bij je hebt, dan werkt hij niet. Ook werken sommige batterijen van kleine fotocamera's niet. De gids daagde ons uit om in de cirkel te gaan staan met onze armen en vingers gespreid. We zouden dan, als we ons goed concentreerden, tintelingen in onze vingers voelen. Nieuwsgierig als ik ben heb ik het natuurlijk geprobeerd (zie foto....) en .... inderdaad, het leek net of er heel veel energie door je lichaam kwam en ook mijn vingertopjes begonnen te tintelen. Kortom, voor mij was het (letterlijk) een wel heel enerverende ervaring.
De volgende dag hebben we vanuit de haven van Puno samen met een aantal andere toeristen met de boot een tocht gemaakt over het Titicacameer en de belangrijkste ´attracties´ bezocht.
Het Titicacameer is op zich al een hoogtepunt. Het Titicacameer is het grootste meer van Zuid-Amerika, met een oppervlakte van 8340 km², gelegen in de Andes tussen Peru en Bolivia. Met een hoogte van 3812 meter boven de zeespiegel is het het hoogste commercieel bevaarbare meer.
Bekend zijn de riet-eilanden van de Uros-indianen. Deze eilanden zijn gemaakt van riet (totora riet) dat langs de oevers van het Titicacameer groeit.
Er zijn zo'n 40 eilanden, die bewoond worden en waarvan de bewoners van alles van riet maken: huizen, huisraad, boten etc. Als de waterstand hoog is, drijven deze eilanden. Zodra het riet aan de onderkant vergaat, wordt een nieuwe laag toegevoegd. Gemiddeld gaat een eiland 30 jaar mee. Het bouwen van een nieuw eiland duurt ongeveer 5 maanden. Oorspronkelijk waren deze eilanden het toevluchtsoord van de Uros indianen voor de oprukkende Inca's. Tegenwoordig worden deze rieteilanden zo overspoeld door toeristen (ja, daar zijn Austin en ik ook schuldig aan..) dat Uros-indianen voornamelijk van het toerisme leven.
We waren met een leuke groep mensen waaronder wat Argentijnen en een Nederlandse moeder die haar dochter in Bolivia kwam opzoeken. Dit meisje zat op het MBO en studeerde sociaal pedagogisch werk. Ze had een stageplek in Cochabamba en werkte hier met kinderen die thuis mishandeld of verwaarloosd worden. Jullie begrijpen natuurlijk wel dat ons kinderbeschermingshart wat sneller ging kloppen en al snel raakten we flink aan de praat met dit meisje en haar moeder. De moeder bleek ook in de hulpverlening te zitten, ze werkt namelijk met oorlogsslachtoffers uit het voormalig Nederlands-Indië(traumahulpverlening). In gesprek met de Argentijnen bleken zij ook in de hulpverlening te zitten dus uiteindelijk was het een geiten wollen sokken zooitje bij elkaar.... Maar ja, het was wel gezellig!
Nadat we de rieteilanden hadden bezocht en een heel lief klein meisje hebben leren kennen (zie foto) voeren we verder naar Taquile. De tocht hier naartoe duurde bijna 3 uur. Taquile heeft een bevolking van ongeveer 1700 inwoners. Het is een hele hechte en gesloten gemeenschap. Ze gaan over het algemeen traditioneel gekleed en trouwen niet met anderen buiten het volk om. Het eiland zelf is prachtig. De zon scheen waardoor het water azuurblauw leek. Het eiland is autovrij en daardoor zijn er eigenlijk alleen looppaden.
Een gids vertelde dat als een koppel eenmaal was getrouwd, scheiden onmogelijk was. Hierdoor hebben Austin en ik eventjes overwogen om ons op dit eiland te vestigen ;-)
Na 3 dagen Puno was het weer tijd om verder te gaan naar Cuzco. Volgende keer meer hierover!

Enne... Julia, Esther en Pia , leuk om wat van jullie te horen zeg! De tijd gaat hier echt heel snel. Over ruim een maand is Zuid-Amerika afgelopen maar gelukkig nog 2 maandjes Azie te gaan!
Julia, het backpacken valt echt mee... ben toch niet zo'n poppetje als ik (en Austin hihi) dacht! Moet er eerlijkheidshalve wel bij vermelden dat we soms wel in een heel luxe hotel zitten...
Esther, hoop dat de pompoenen en de maskers leuk zijn geworden. Hier in Peru is de Halloween gekte ook losgebarsten, had niet verwacht dat het hier ook zo hot zou zijn maar wel leuk om te zien!
Pia, als je ons af en toe blijft volgen dan zorgen wij ervoor dat het net lijkt of je erbij bent. Dagdromen kan soms net echt zijn, toch!? Enne... ik verbaas me er zelf ook over hoe lang onze stukjes zijn maar als we eenmaal aan het tikken zijn dan weten we bijna niet van ophouden. Maar ja, deze keer heb ik het toch wat korter gehouden (maar dan moet ik nu echt ophouden met tikken hihi).

5 opmerkingen:

Anoniem zei

Hai Samira,

Hier een berichtje van je nichtje Esme uit Costa del Huizen.
Zo hé, jij bent even lekker aan het genieten zeg! Ben echt stikjaloers! Erg gaaf allemaal. En ik leer een hele andere kant van je kennen, hahaha! Meid geniet ervan en we blijven je zeker volgen.

Dikke zoen Esme

Anoniem zei

He moppies,

wat leuk om al die bijzondere ervaringen van jullie te lezen.
Jullie hebben echt al veel gezien en gedaan, en dan is Azie niet eens aan bod geweest.
Geniet ervan.


Hier in Nederland koud en borrrrriiiinnnngggg!!!

Let goed op elkaar.

xx Esma

Kas zei

Hey wereldreizigers!

Zo leuk om elke keer weer jullie verhalen te lezen, standaard 1x in de week kijk ik of jullie alweer wat nieuws hebben geschreven, hahaha!
Hier is het koud brrrr, de winter gaat straks echt wel beginnen. Dus genieten jullie maar extra van de warmte, de zon en het buitenleven!

Dikke kus voor jullie en Samir, ik heb je een mail gestuurd!

kussss

Anoniem zei

Hey stelletje toeristen!

Leuk om weer een verslag van jullie te zien. Gaat alles goed met jullie daaro, geen gezondheids-issues of iets dergelijks? Hier beginnen we al weer verkouden te worden, donkere en koude dagen zijn het weer (ja uurtje terug he de klok). Geniet van de laatste maand Zuid - Amerika!

Groetjes Zouhair.

wiesenmike zei

Ha sterren,
Fijn dat alles zo goed gaat , het is echt een prachtige reis .
Hier is het al goed koud aan het worden en s'morgens ruiten krabben.
geniet van alles , we zijn in gedachte bij jullie en genieten van elk verhaal mee.
liefs van Mike en Wies