Salar de Uyuni dag 21 t/m 23

We hebben San Pedro de Atacama vaarwel gezegd om te starten met onze 3-daagse tocht over de zoutmeren van Bolivia. We hebben ons om 8.00 gemeld bij het reisbureau, waar we de reis hadden geboekt. De groep bestond uit een Israelisch stel, een Noor en wij. We stapten in een oude volkswagenbus. We moesten eerst de Chileense grens passeren, wat ook deze maal vrij soepel verliep. Daarna moesten we de Boliviaanse grens over. Nog nooit in ons leven hebben we zo'n primitieve grensovergang gezien. Hier zijn we overgestapt in een jeep. Vervolgens reden we richting onze eerste bestemming, namelijk Laguna Blanco. Je staat er versteld van hoe mooi en bijzonder de natuur hier is. Laguna Blanco is een prachtig meer aan de bodem van een berg. Vervolgens gingen wij naar Laguna verde. Dit is ook een prachtig meer en wanneer er genoeg wind is dan krijgt het meer een groenachtige kleur. Vervolgens begaven wij ons naar Laguna Colorado. Dit was het meest bijzondere meer. Het meer heeft een bijzondere rode kleur, dit komt door de micro organismen, die in het water leven. Het is zo fascinerend mooi en wij hebben nog lang van het meer kunnen genieten, aangezien onze guesthouse aan het meer lag. Er zijn ook vele flamingo's en lama's te bewonderen. We waren veel bij het meer te vinden, aangezien wij in een heel basic guesthouse verbleven. Het was er erg koud en het zag er netjes uitgedrukt niet al te hygienisch uit. Samira is in de nacht nog ziek geworden. Dit heeft waarschinlijk met een combinatie van factoren te maken. Ze had de laatste 2 dagen slecht geslapen, we bevonden ons op meer dan 4000 meter hoogte en de slechte hygiene van het guesthouse.
De volgende dag voelde Samira zich gelukkig al een stuk beter en hebben we Sol de la manana bezocht dit is vulkanisch gebied met geisers. We liepen met de groep en Samira aan mijn zijde richting de geisers. Nadat ik al een aantal foto's had geschoten, liep ik wat met mijn fotocamera te spelen. Ik keek op en zag Samira niet meer. Ik bedacht me nog, dat ze vast en zeker in de jeep zat. Iedereen zat in de jeep behalve Samira. Ik besloot op zoek te gaan naar Samira. De geisers waren flink actief en er waren overal rookpluimen te zien. Toen de rook optrok, zag ik plotsklaps Samira verschijnen. Samira zag mij ook en plaatste, vanwege de kou, haar handen tegen haar oren en rende naar mij toe. Ze sprong in mijn armen en was nog nooit zo blij om mij te zien. Later begreep ik van haar, dat ze verdwaald was en een overlevingsstrategie aan het bedenken was, hoe ze het met haar flesje water en een rolletje druivensuiker had moeten redden helemaal alleen en in de kou.
Na dit avontuur hebben wij onze reis vervolgd naar Arbol de Piedra. Dit is een stuk rots, wat door de natuurelementen is aangetast, waardoor het op een boom lijkt. Het is heel bijzonder om te zien. Verder hebben we op onze weg nog Montana de siete colores gezien. Dit is een berg, die bestaat uit 7 verschillende kleuren. Het was prachtig om te zien. We vervolgden onze reis naar de zoutmeren van Uyuni. Onze guesthouse bevondt zich aan het begin van de zoutmeren. We waren zo blij om in ons nieuwe guesthouse aan te komen. Wat een luxe vergeleken bij ons vorige guesthouse. Het was een hele verademing om hier aan te mogen komen. Typisch was het om Samira constant te zien met haar handschoenen aan. Het witte zout van de zoutvlakten moest haar iedere keer herinneren aan sneeuw.
We stonden de volgende dag om 5.00 op om de zonsopgang te mogen bewonder te midden van de zoutmeren. De zonsopgang was bijzonder mooi en zeker de moeite waard. We hebben onze weg vervolgd naar Isla de Pescadores, oftewel cactus-eiland. Heel bijzonder te zien, dat midden in de zoutvlakten een soort eiland is bestaande uit cactussen. Hierna vertrokken wij naar Uyuni. Uyuni is een plaatsje waar toeristen naar toe komen om te starten met de zoutmerentocht, of waar toeristen eindigen met de zoutmerentocht. Er is hier niets te beleven. Aangezien wij om 11.00 waren aangekomen, probeerden wij zo snel mogelijk vervoer te regelen richting Potosi. De Noor wilde graag met ons meegaan. De bus hadden wij net gemist. We werden aangesproken door een meisje van een reisbureau, die voor ons vervoer wilde regelen, echter voor een te hoog bedrag. We probeerden nog met haar te onderhandelen, maar konden weinig van het bedrag afhalen. We gaven de moed niet op en hebben diverse mensen benaderd en uiteindelijk hadden we succes. We hadden iemand benaderd, die juist een taxi had geregeld naar Potosi. We konden voor een veel betere prijs met deze taxi mee. Onderweg een aantal keren gestopt, omdat Samira, de Noor en ik onze benen moesten strekken. De Bolivianen zijn veel kleiner en hebben minder beenruimte nodig. Na een mooie tocht met prachtige natuur, maar met een ongeasfalteerde weg zijn we uiteindelijk aangekomen in Potosi.