Guayaquil dag 78

Jullie zullen wel denken... slechts 1 nacht in Guayaquil. Tja, inderdaad. Ik ga jullie zo uitleggen waarom. Eerst even iets over Guayaquil. Dit is namelijk de grootste stad van Ecuador. Het heeft 2,3 miljoen inwoners dus het is echt een enorme stad. Vanuit Cuenca hebben we er 5 uur over gedaan om in Guayacuil te komen. Guayaquil heeft een tropisch klimaat dus het was een groot verschil met Cuenca waar het ongeveer 20 graden was. We hebben tijdens de busrit weer enorm genoten van de natuur van Ecuador. Hoe dichter bij Guayaquil we aankwamen des te tropischer de vruchten waren die aan de rand van de weg werden verkocht. We reden langs enorm grote bananenplantages en ze verkopen ook heerlijke mango´s. Austin was helemaal in zijn element bij het aanschouwen van al dat fruit.
Tijdens de busreis merk je dat de mensen uit Ecuador echte lekkerbekjes zijn. Het is namelijk zo dat de bus onderweg regelmatig stopt en er een aantal verkopers binnenkomen die de passagiers van alles aanbieden. Van kipgerechten tot vers fruit, chips, ijs, drankjes maar ook bonbons of gefrituurde deegwaren. Deze mensen doen goede zaken want bij iedere stop maken de passagiers dankbaar gebruik van deze diensten. Je kunt je wel indenken wat er na 5 uur voor lucht in de bus hangt. Maar ja, tijdens het reizen zijn Austin en ik overal wel een beetje gewend aan geraakt en het heeft ook wel zijn charmes.
Eenmaal in Guayaquil aangekomen voelden we de tropische warmte al snel. Heerlijk! We zagen het als een klein voorproefje van wat we in Maleisie kunnen verwachten. We hebben een leuk hostal gevonden en daarna gingen we de stad in. Het is een hele moderne stad. Alle bekende Amerikaanse winkelketens zijn hier te vinden. Er is dan ook weinig cultuur te vinden. Austin heeft tijdens zijn vorige Zuid-Amerika reis deze stad niet aangedaan dus voor hem was het ook de eerste keer. Het meest opvallende van Guayaquil is de Malecon 2000. Dit is een enorm project geweest om het toerisme en de economie van Guayaquil een impuls te geven. De Malecon 2000 is een bijna 3 kilometer lange boulevard langs de rivier. Het is een hele mooie boulevard geworden met hele mooie parken erop gebouwd (zie foto). Het is een hele geschikte plek om even af te koelen van de warmte. Ok, tot zover klinkt het leuk. Waarom dan toch maar één nacht?! Toen wij ´s avonds in ons hotel aangekomen waren, besloten wij wat vroeger te gaan slapen omdat we best moe waren van de busreis en alle indrukken. Rond 21 uur lagen we in bed maar door de warmte en de drukte buiten was het onmogelijk om in slaap te vallen. Rond 22.00 uur werd Austin aangevallen door muggen en dat was het toppunt voor hem. Hij deed het licht aan en startte de jacht op de mug. Ik bleef gewoon liggen. Op een gegeven moment begon mijn bed zachtjes heen en weer te gaan. Ik dacht dat Austin op het bed zat en zich met anti-muggen spul aan het insmeren was. Toen ging mijn bed nog harder bewegen en nóg harder. Op het moment dat ik aan Austin wilde vragen of hij misschien wat rustiger aan kon doen begon het bed heel erg te shaken. Ik keek op en zag dat Austin mij met hele grote ogen aankeek! Toen pas drong het tot ons door... een aardbeving! We zijn opgesprongen hebben snel iets aangetrokken en zijn naar buiten gegaan wat hordes mensen in paniek ook hadden gedaan. Ik stond echt te trillen op mijn benen en was echt bang voor wat er nog komen zou. Austin vertelde later dat hij zag dat het bed trilde en dacht dat er een vrachtwagen voorbij reed. Pas toen hij mij helemaal heen en weer zag gaan en het lang duurde had hij door dat er iets echt mis was. Hij maakte nog het grapje dat hij bijna de exorcist had gebeld ;-)
We zijn maar een stukje gaan lopen want teruggaan naar het hotel vonden wij nog te riskant. Na een tijdje begonnen de mensen weer terug te gaan naar de huizen en voor ons zat er dus ook niets anders op dan terug te gaan. Jullie snappen wel dat ik echt geen oog dicht heb gedaan. Ik heb me zelfs een aantal keren verbeeld dat ik het bed voelde trillen. Later begrepen wij dat de beving een kracht van 6,7 had en 50 seconden heeft geduurd. De volgende ochtend hebben we besloten dat we maar beter verder konden gaan want anders zou ik weer niet kunnen slapen. Na buiten in het zonnetje te hebben ontbeten en bij Dunkin´s Donuts een aantal donuts te hebben gekocht (van Austin gekregen omdat ik zo´n zware nacht heb gehad) hebben we de bus gepakt naar Riobamba.

Lieve Amal, wat lief van je dat je een berichtje voor je tante hebt achtergelaten. Ik mis jullie ook heel erg hoor. Volgende week ben ik weer even terug en dan vieren we de verjaardag van Amin! Heel veel groetjes aan mama, papa, Yasmina, Chaima en Amin en een dikke kus voor jou.