Santa Cruz dag 35 t/m 39

Hallo lieve lezers van onze weblog. Allereerst willen wij een ieder een gezegend Suikerfeest (Eid Mubarak)toewensen!!!
Het is weer tijd om jullie op de hoogte te brengen van onze laatste ontwikkelingen. Na een hele plezierige (niet alleen vanwege de chocolaatjes...) tijd in Sucre te hebben gehad, zijn we naar Santa Cruz gevlogen. Op zich was het niet zo lang vliegen, slechts 40 minuten, maar wat een temperatuurverschil!
Rond 17.00 riep de piloot om dat we zouden landen en dat het 36 graden in Santa Cruz was. Aangezien hij in het Spaans sprak, dacht ik dat ik hem vast verkeerd verstaan had. Toen hij het daarna in het Engels omriep kon ik niet anders dan gewoon accepteren dat het zo was. Op zich hou ik van warmte en zon maar dit was wel een beetje te veel van het goede. Zodra Austin en ik het vliegveld uitliepen leek het alsof we een warme, kleffe deken over ons heen kregen. De luchtvochtigheid was erg hoog waardoor gewoon ademhalen bijna moeizaam ging.
Nadat we door een taxi in het centrum werden afgezet, gingen we op zoek naar een hotel. Gelukkig hadden we bij het centrale (en heel gezellige!) plein meteen een leuk hotel kunnen boeken. Dit keer helaas niet voor 3 euro maar dat kon onze pret niet drukken natuurlijk. We hadden gehoopt dat er airco aanwezig zou zijn maar dat was niet zo. In plaats daarvan hing er wel een mega-ventilator aan het plafond, die nog voor enige afkoeling zorgde.
Santa Cruz is de tweede grote stad van Bolivia en dat zorgt voor veel verkeer in de straten. Het is een hele drukke stad en ook nog eens heel modern (Tommy Hilfigershops en allerlei Amerikaanse ketens) dus op zich was er weinig Boliviaanse cultuur te vinden.
In de avond zijn we gaan wandelen en uiteindelijk zijn we bij een Cubaans restaurant beland waar ze de allerlekkerste gebakken banaan hebben die je maar bedenken kunt.
Verder hebben ze in Santa Cruz op iedere straathoek megarestaurants waar je naast de reguliere kip en vleesgerechten, ook uitgebreid ijs en taartjes kon eten. Geloof het of niet, maar dit keer kon ik de verleiding weerstaan. Nou ja, om eerlijk te zijn hebben we daar (op mijn aandringen natuurlijk) wel even gezeten maar nadat we na een half uur wachten nog niet geholpen werden, zijn we uiteindelijk maar weggegaan.
(De gebakken banaan maakte daarna alles goed). De volgende ochtend was het zo broeierig warm dat we spontaan besloten om een taxi te pakken naar Samaipata. In de lonely planet stond dat in het dorp niet veel te beleven was maar dat het wel een perfecte uitgangspunt is om diverse interessante excursies te ondernemen.
Na tweeënhalve uur rijden zijn we in Samaipata aangekomen.
Nadat we uitstapten was het heerlijk om weer wat verkoeling te hebben. Het was opvallend dat het inderdaad een heel klein, rustig dorpje was met een wel heel gezellig pleintje in het midden. Wij bedachten ons dat de criminaliteit hier wel heel erg laag moest zijn gezien het feit dat iedereen elkaar kende. Opnieuw naar een hotel gezocht en daar was hotel Casablanca! Tja, daar kwam mijn roots toch weer even naar boven drijven en vanzelfsprekend hebben we hier een kamer geboekt. Op zich was er (afgezien van de naam en een gouden handje van Fatima boven de ingang) weinig Marokkaans aan het hotel, maar dat maakte niet veel uit.
Het hotel werd gerund door een Amerikaans stel. Zij vertelden ons dat ze het sinds augustus hebben overgenomen en dat ze in het hotel een groot restaurant/bar wilden opzetten met als thema de film Casablanca. Ze willen zeg maar dezelfde sfeer neerzetten als in de film.
Het aantal toeristen in Samaipata valt mee. We zagen wel een aantal stelletjes ronddwalen (bijna allemaal bergschoenen aan, lonely planet in de hand en een beetje wazig om zich heen kijkend..) die waarschijnlijk voor dezelfde excursies kwamen als wij.
De eerste dag hebben we verder niet zoveel gedaan maar vooral van de rust genoten. In de avond kon je bij een restaurant buiten zitten. Dit restaurant werd gerund door een Duitser die ongeveer een jaar geleden alles heeft achtergelaten om in Bolivia een restaurant op te zetten. Gezien het grote aantal bezoekers is dit geslaagd.
De volgende dag hebben we El Fuerte bezocht. Het zijn pre-Inca ruines die gedeeltelijk goed bewaard zijn gebleven. De ruines waren indrukwekkend maar het uitzicht vanuit de bergen en eigenlijk tijdens de gehele wandeling (anderhalf uur) waren echt heel mooi. Omdat wij vrij vroeg gingen hadden we het hele rijk voor onszelf. Bovendien wordt het gebied nog niet bedolven door massa-toerisme.
En dan nu één van de hoogtepunten van onze reis. Voor met name Austin wiens idool hij is was dit een droom die is uitgekomen.... Ik heb het over Che Guevara! Voor degene die nu denken "hmmm.. wel eens van gehoord, maar wie is hij nu precies?!" een klein, maar heel belangrijk stukje geschiedenis:
Che Guevara is op 14 juni 1928 geboren in Argentinie. In 1953 was hij afgestudeerd als arts en daarna ging hij een grote reis maken door Zuid-Amerika. Hij wist toen nog niet dat hij een guerillastrjder zou worden. Hij heeft een groot aandeel gehad in de Cubaanse revolutie (1959) samen met Fidel Castro. Na deze revolutie wilde hij ook wat voor andere landen betekenen. Zo heeft hij in Congo en later in Bolivia gevochten. Later werd hij door de CIA gezocht en op 9 oktober 1967 is hij op 39-jarige leeftijd geexecuteerd door het Boliviaanse leger.
Nog steeds wordt hij over de hele wereld gezien als held omdat hij zijn idealen nastreefde en daar alles voor over had, zelfs zijn leven. Hij streed tegen onrecht en tegen het Amerikaanse en Westerse imperialisme.
Vanuit Samaipata was het mogelijk om een aantal plekken te bezoeken waar hij zijn laatste levensdagen heeft doorgebracht. De belangrijkste plekken die we gezien hebben zijn ´La lavanderia´ in het ziekenhuis van Vallegrande. Vallegrande ligt ongeveer drie uur rijden vanaf Samaipata. In ´la lavanderia´(zie foto) is Che Guevara na zijn executie opgebaard als bewijs dat hij daadwerkelijk dood was. Hier had de wereldpers alle gelegenheid om foto´s te nemen. Zijn beroemdste foto´s zijn hier dan ook genomen. We zijn om 5 uur ´s ochtends vertrokken en toen we daar rond 8 uur aankwamen waren wij de enige toeristen. Er heerste een serene stilte en het was toch wel een raar idee dat Che Guevara hier had gelegen. Op de muren waren allerlei boodschappen geschreven door bezoekers vanuit de hele wereld. Hier werd opnieuw duidelijk dat hij een heel geliefd persoon was.
Nadat Austin en ik ook een berichtje op de muur hadden achtergelaten konden we onze reis met de taxi vervolgen. De rit naar het volgende dorpje La Higuera was nog eens drie uur verder over onverharde wegen en ook nog eens hoog in de bergen. Maar ja, als we toch in Bolivia zijn dan willen we dit echt niet overslaan. La Higuera is een heel klein dorpje. Dit is het dorpje waar Che Guevara uiteindelijk gevonden was en na enkele dagen vastgehouden te zijn in een oud schoolgebouwtje, is hij daar geexecuteerd. Dit schoolgebouwtje staat daar nog en is nu een museum waar je alles over Che Guevara te weten kan komen. Toen we daar binnenstapten was het toch een vreemde gewaarwording. Hier was Che Guevara om het leven gebracht. Onze gids kon precies de plek aanwijzen waar het gebeurd was. De laatste woorden van Che waren: "Schiet lafaard, het enige wat je doodt is een mens".
Hoewel we in totaal 13 uur in de auto hebben gezeten dit mee te mogen maken, was het écht de moeite waard. Heel bijzonder dat iemand zo voor zijn idealen kan strijden. In eerste instantie wist ik niet heel veel van Che Guevara af maar door Austin weet ik nu bijna alles van hem en begrijp ik waarom Che Guevara de grote held van Austin is.
Tot zover Che Guevara. De volgende dag besloten Austin en ik om terug te gaan naar Santa Cruz om vandaaruit het vliegtuig naar La Paz te nemen. Op goed geluk hebben we geprobeerd om een ticket voor dezelfde avond te verkrijgen want Santa Cruz was voor ons toch net iets te warm en te druk. Het was gelukt en konden om 20.45 uur naar La Paz vliegen. De volgende keer lezen jullie meer daarover. Tot dan!

Nabila: Heeeeey Nabby, leuk wat van je te lezen! Beetje laat maar ik ben je verjaardag niet vergeten hoor! Alsnog van harte gefeliciteerd en ik hoop dat het een mooi jaar voor je wordt ( je weet wat er met mij is gebeurd op mijn 31ste ;-) )
Kasmirah: Thanx voor je mail, ik mail je snel weer en sorry dat ik jullie familiegeheim heb verklapt ;-)
Sanaa: Leuk om wat van je te horen en dat je ondanks dat je last van je arm hebt toch een berichtje hebt achtergelaten. Hoop dat het verder allemaal goed met je gaat?! (Leonidas bonbons hmmmmmmm)
Zouhair: Ik had in Sucre wat chocolaatjes gekocht om mee te nemen naar Santa Cruz maar toen ik ze wilde opeten waren ze door de warmte chocoladepasta geworden :-( Austin heeft ze toen weggegooid en daar ben ik nu nog steeds boos over.....
Serge: Zeg maar tegen Soraya dat ik het heel stoer van haar vind dat ze met je mee naar de bokswedstrijd is gegaan. Ik kan niet zo goed tegen bloed en klappen in het gezicht enzo dus petje af voor Soraya!
Najat: Hou me op de hoogte van je vakantieplannen, ben benieuwd wat voor interessante dingen je mee gaat maken maar ik hoor t vast wel weer.
Samir en Boubaker: Helaas, geen mooie foto van Santa Cruz maar we hopen dat de foto´s van Che Guevara en het leuke dorpje Samaipata alles een beetje goed maken.
José en Linda: Van Austin moet ik aan José vragen 3 keer te raden in welk hotel we zitten. We zitten namelijk in hetzelfde hotel als waar José en Austin op een eerdere reis hebben gezeten (Hostal Maya).