La Paz dag 40 t/m 45

We waren op zondag rond 22.00 in La Paz aangekomen. Nadat we onze baggage hadden opgehaald, hebben we direct een taxi genomen naar een hotel. We zitten in hetzelfde hotel waar ik een aantal jaren geleden ook heb verbleven.
La Paz is de grootste stad van Bolivia en heeft 1,5 miljoen inwoners. Het is een grote stad. De bergen rondom La Paz zijn bijna tot aan de top volgebouwd met huizen.
In La paz kan je heerlijk door de straten wandelen. Je moet echter wel alert zijn, omdat er veel zakkenrollers zijn. Het is opvallend dat de Bolivianen over het algemeen heel vriendelijk, hulpvaardig en beleefd zijn. In het verkeer is dit totaal anders. Voorrangregels zijn er niet, degene met het meeste lef en die het hardst komt aanrijden, die heeft voorrang. Als voetganger moet je tijdens het oversteken echt oppassen, dat ze je niet aanrijden. Als het stoplicht op groen staat, dan staan de auto´s soms zo dicht op elkaar, dat je ze zijwaarts moet passeren om te kunnen oversteken en dan nog moet je uitkijken dat er niet een per ongeluk iets teveel gas geeft.
De eerste dagen hebben we ons bezig gehouden met het verkennen van de stad.
Donderdag hebben Samira en ik de stoute schoenen aangetrokken en zijn we in de ochtend rond 9.45 naar de San Pedro gevangenis gegaan. In de San Pedro gevangenis zit de 29-jarige Sebastiaan uit Helmond gedetineerd. Sebastiaan is op de luchthaven van La Paz gepakt met 7 kg cocaine. Hij zit nu 2 jaar vast en is nog in afwachting van zijn vonnis.
Voorheen was het mogelijk om de San Pedro gevangenis te bezoeken middels een tour. Je kon dan naar de gevangenis gaan en vragen naar een naar een bepaalde gedetineerde, die vervolgens de rondleiding verzorgde. Sinds een ex-gedetineerde een boek heeft geschreven over zijn belevenissen in de San Pedro gevangenis met al zijn excessen, worden er geen tours meer gegeven en is het bijna onmogelijk om de San Pedro gevangenis als toerist binnen te komen. De ex-gedetineerde heeft o.a. in zijn boek beschreven, dat er drugslaboratoria zijn, er rijke drugshandelaren vastzitten die een eigen vleugel hebben laten aanbouwen voorzien van alle luxe voorzieningen. Ook heeft hij de corruptie onder de gevangenisbewaarders beschreven.
Voordat Samira en ik naar de gevangenis gingen hebben we een aantal versnaperingen voor Sebastiaan gekocht. Toen we bij de gevangenispoort aankwamen stonden de gedtineerden bij het hek te schreeuwen "Wie zoek je". Ik schreeude terug "Chulupi". Dit is de bijnaam van Sebastiaan. Even later verscheen Sebastiaan bij het hek van de gevangenispoort. Ik schreeuwde hem toe, dat we hem kwamen bezoeken. We hebben ons bij de ingang van de gevangenis gemeld als zijnde vrienden van Sebastiaan. De eerste gevangenisbewaarder moest overleggen met zijn collega´s en vertelde ons, dat we niet naar binnen mochten, omdat we geen schriftelijke toestemming bij ons hadden. Ik vroeg aan Sebastiaan hoe we aan een schriftelijke toestemming konden komen. Sebastiaan heeft ons een naam gegeven bij wie wij ons moesten melden voor deze schriftelijke verklaring. Om de hoek van de gevangenis hebben wij ons dan ook gemeld. Ik moest mijn paspoort afgeven en alleen ik mocht naar boven. Samira moest bij de gevangenisbewaarders blijven wachten. Eenmaal boven deed een van de bewaarders het woord voor mij. Zijn leidinggevende, een hele autoritaire man, wilde in 1e instantie geen toestemming geven, maar de gevangenisbewaarder wist hem toch enigszins te overtuigen. Na enige vragen te hebben beantwoord, was de leidinggevende al bezig het formulier met de schriftelijke toestemming te stempelen en vroeg mij vervolgens waar ik Sebastiaan van kende. Ik vertelde hem, dat Sebastiaan en ik vrienden waren en uit dezelfde stad kwamen. Toen hij hoorde, dat ik geen familie was, besloot hij de toestemming om Sebastiaan te bezoeken in te trekken. We hebben nog wel toestemming gekregen om Sebastiaan de spullen te overhandigen, die we voor hem hadden gekocht. We zijn daarna op een bankje gaan zitten, om alles te laten bezinken. We waren zo dichtbij om de San Pedro gevangenis in te gaan.
Hierna zijn Samira en ik gaan wandelen door de straten van La Paz en zijn we uiteindelijk terecht gekomen in Parque Mirador Laikakota. Dit is een speeltuin voor kinderen met een waanzinnig uitzicht over de stad La Paz. We hebben hier dan ook uitgebreid een aantal foto´s geschoten. Het is mooi te zien hoe hecht het gezinsleven in Bolivia is en hoeveel tijd ze aan elkaar besteden.
Op vrijdag zijn we naar Tiahuanaco geweest (72 km van La Paz). Dit is een pre-inca ruinecomplex van de Tiahuanacu cultuur daterend van 1500 VC tot 700 NC en historisch gezien het belangrijkte ruinecomplex van Bolivia. De Tiahuanacu indianen geloofden in 3 werelden. De bovenwereld met als symbool de condor. De aarde met als symbool de poema en de onderwereld met als symbool de vis. Het was een hele geordende samenleving waarbij van elkaars kwaliteiten gebruik werd gemaakt. Er zijn veel beelden gevonden waarbij een onderscheid gemaakt is tussen de heerser, de wijze man en de priester. De wijze mannen hadden een gedeformeerde schedel. Als baby werd hun voorhoofd met een houten plank verbonden en het voorhoofd naar achteren gedrukt.
Rond 700 NC is de Tiahuanacu cultuur verdwenen en is de bevolking verdeeld in diverse andere Indiaanse stammen.
Samira en ik hebben besloten, als wij kinderen krijgen (inshalah), wij hun voorhoofdschedel ook zullen deformeren (voorhoofd naar achter drukken). Je krijgt dan niet alleen mooiere kinderen, maar ze worden ook heel slim ;-).

Mike en Wies: Het was heel indrukwekkend om de plekken waar Che was overleden en was opgebaard te bezoeken. Toen wij deze plekken gingen bezoeken stond alles in het teken van Che, aangezien hij precies 40 jaar geleden was overleden. Leuk, dat jullie ons blijven volgen.